Heideschapen zijn de sleutel tot herstel!

Heideschapenkuddes zijn al eeuwenlang actief verbonden aan ons cultuurlandschap die onder leiding van herders de kenmerkende open natuur -en heidevelden begrazen. Dit oude en bijzondere gebruik is nu nog steeds een doeltreffende manier van landschapsbeheer waarbij de biodiversiteit en het cultuurlandschap behouden blijft.

In de jaren 50 en 60 van de 20ste eeuw stopten door de landbouwvernieuwingen de laatste oude zelfstandige herders en verdwenen de schaapskuddes uit de dorpen. Een aantal particulieren en gemeentes probeerden het tij te keren en namen het initiatief om de schaapskuddes en de zeldzaam geworden schapen onder te brengen in speciaal opgerichte beheerstichtingen.

In de loop van de tijd hebben veel gemeentes zich - door de toenemende kosten - als eigenaar teruggetrokken en zijn het zelfstandige schaapskudde-beheerstichtingen geworden, waarbij de schaapskooien nog vaak in bezit zijn van gemeentes of terreinbeheerders. Door de oprichting van een twintigtal stichtingen is de begrazing van heidevelden als eeuwenoud landschapsbeheer bewaard gebleven en houden de schapen zo de biodiversiteit van de gebieden met bijzondere planten, insecten, reptielen en dieren in stand.

6 beschermde heideschaaprassen

Volgens Stichting Levende Have telt Nederland zes heideschaap rassen; het Drents heideschaap, het Schoonebeker heideschaap, het Kempische heideschaap, het Veluws Heideschaap, het Mergellandschaap en het Groot heideschaap.

Inzet van kuddes nodig voor het behoud van het heidelandschap

Helaas zijn de heidegebieden zeer gevoelig voor de toenemende stikstofuitstoot omdat de neerdalende stikstof een voedingsbron vormt voor grassen en struiken. Hierdoor groeien de heidevelden in een snel tempo dicht en dit brengt de bijzondere flora en fauna van de gebieden in gevaar. Daarnaast maken de droge grassen en struiken de gebieden kwetsbaar voor brand. Door de inzet van de schapen kan de stikstofschade worden tegengegaan.